Moeder dan moe

Ik ben echt niets gewoon, zo lijkt het toch. Elke dag thuiskomen van school en uitgeput zijn. Niet dat ik zo actief ben. Tenzij je 4 uur stilzitten op een stoel en luisteren actief zou durven noemen. Zelfs uitrusten in de Club helpt niet. Daar was het uiteraard weer veel te druk. Iedereen moest weer tegelijk de keuken bestormen natuurlijk. Een half uurtje aanschuiven voor een hamburger waar sinds dit academiejaar niet eens meer kaas tussenzit, het is het eigenlijk niet waard.

Ik hoor hier net dat we zowaar herfstvakantie zouden krijgen op Ehsal. Mijn vorige gezaag, hierboven, mag dus gerust vergeten worden. Leve Ehsal! (Als het allemaal blijkt te kloppen natuurlijk ...)

Thuiskomen, in slaap vallen, wakker worden, en dan maar gaan cruisen met onze goudgroene punto. Leren autorijden is tof, het gaat steeds vlotter. Vandaag helemaal tot in Werchter gereden, en dan zelfs volledig terug. Geen ongelukken veroorzaakt, geen virtuele fietsers doodgereden, niet geflitst (in Werchter staan er veel palen). En dan achteraf uiteraard weer extreem moe zijn. Heerlijk toch gewoon!

Vreselijk slecht nieuws trouwens! Ik vertrek morgen, na schooltijd voor het weekend naar Luxemburg. Genieten van het leven enzo, in ons elvendertigsterrenhotel. U zult mij dus vrijdag en zaterdag moeten missen. Zondag zal ik hier weer zijn, met een verslag waar ik jullie allemaal lekker jaloers mee kan maken. Of toch althans ga pogen dat te doen. Tot hier ...