Tarzan in wording
Rustige schooldag meegemaakt. Het eerste werkje voor het GOP moest binnen. Gelukkig dat Lionel zich nog dat datum herinnerde, 10 oktober, dat was overmorgen. Even pijnlijk, niet overmorgen, maar vandaag. Dan moesten we er even vaart achter zetten. Geen middagpauze voor ons, gewoon keihard een PC zoeken waar het internet wel deftig werkte. Dat lukte, tijdens onze 5de poging geraakten we waar we moesten zijn. Dan nog in de rapte naar de Balanscentrale van de NBB, die lag toch wel even op wandelafstand wandelen zeker. €13,71 aub, voor een domme jaarrekening. Kopiëren en afgeven, klaar waren Tim, Lionel en Jonas.
Dan naar huis gaan en ontdekken dat één of andere pipo, ook wel eens mijn broer genoemd, de sleutel langs de binnenkant van de deur heeft laten steken. Met als logisch gevolg dat we niet meer binnenraakten. Goed, hoe lossen we zoiets op. Alle deuren en ramen waren dicht. Behalve ... dat ene badkamerraam. Een velux die op een kier stond. Goed, en dan? Een ladder gaan halen bij de buren. Met bibberende benen, kroop ik het dak op en probeerde een eerste keer. Mislukt, het raam was net iets te ver weg. Tweede poging, met een houten balk die ik kon klemmen op het dak geraakte ik meteen ver genoeg op het dak en volledig aan het raam. Met veel lef en ongelooflijk veel bloed, zweet en tranen geraakte ik binnen.
Mijn broer vond het grappig, ik achteraf ook. Toen ik het nieuws aan de ouders in Toscane doorsmste, kwam er meteen een smsje terug : "telepathie, papa heeft net de sleutel binnen laten liggen, deur toe, we kunnen niet meer binnen"
Vanavond eten we zelfgemaakte pizza!
Dan naar huis gaan en ontdekken dat één of andere pipo, ook wel eens mijn broer genoemd, de sleutel langs de binnenkant van de deur heeft laten steken. Met als logisch gevolg dat we niet meer binnenraakten. Goed, hoe lossen we zoiets op. Alle deuren en ramen waren dicht. Behalve ... dat ene badkamerraam. Een velux die op een kier stond. Goed, en dan? Een ladder gaan halen bij de buren. Met bibberende benen, kroop ik het dak op en probeerde een eerste keer. Mislukt, het raam was net iets te ver weg. Tweede poging, met een houten balk die ik kon klemmen op het dak geraakte ik meteen ver genoeg op het dak en volledig aan het raam. Met veel lef en ongelooflijk veel bloed, zweet en tranen geraakte ik binnen.
Mijn broer vond het grappig, ik achteraf ook. Toen ik het nieuws aan de ouders in Toscane doorsmste, kwam er meteen een smsje terug : "telepathie, papa heeft net de sleutel binnen laten liggen, deur toe, we kunnen niet meer binnen"
Vanavond eten we zelfgemaakte pizza!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten