Barça (Day 5)

Laatste dag van deel 1 van Barcelona. Het klinkt ingewikkelder dan het is. Om te beginnen zochten we het Palau de la musica Catalana op. Het bekendste concertgebouw uit Barcelona, bekend om z'n geweldig slechte akoestiek. De vraag is dan waarom de mensen er zo graag heen gaan. Het zou aan het interieur kunnen liggen, dat zou nogal verfijnd zijn, een streling voor het oog zowaar. Er binnen geraken was zo simpel niet. Het was een geleid bezoek en er waren -oh kijk, hoe vreemd- weeral veel gegadigden. De eerste 3 volgende rondleidingen zaten geweldig vol.

Daar zaten we dan. Anderhalf uur tijd te doden. Ok de zon scheen, we dronken iets. Goed, nog een uur te vullen. Op naar het postkantoor dan maar! De kaartjes moesten ook nog gepost worden en we zaten toch nog redelijk in de buurt. We maakten van de gelegenheid gebruik om het kunstwerk van onze aller Roy Lichtenstein eens langs alle kanten te fotograferen.

Het interieur was wel degelijk indrukwekkend. Geen fototoestellen toegelaten, je zal het zelf moeten gaan bezoeken dus! (of eens googlen, ik veronderstel wel dat er foto's van bestaan). Het begon met een diavoorstelling en eindigde met een stukje orgel, orgel om u tegen te zeggen.

Vervolgens gingen we de berg op, naar Montjuïc. Daar was een musea van Miro. Kunstenaar gelijk ze zo'n mensen noemen. Er was meer dan Miro alleen en zoals altijd weer blijkt ... kunstenaars zijn de grootste zotten die er op de wereld rondlopen. Drie lampen in een kamer ... kunst. Een lamp die 30 seconden brand, 30 seconden uitgaat ... Kunst. Maar dat was niets vergeleken bij de drie willekeurig getekende lijnen op drie grote schilderijen. Geweldig toch. Echt iets om ook eens te gaan bekijken.

Ooit waren er hier olympische spelen in Barcelona. Wel, we stonden naast de restanten. Het olympisch stadion van toen doet nu dienst als voetbalstadion voor Espanyol, de tweede ploeg uit Barcelona. (Espanyol wint op dezelfde dag nog de Copa Del Rey, het feest moeten we missen, aangezien dat pas de volgende dag is). Er is nog een overdekte ijspiste en nog een hoop andere onbenoemde zalen. Wat het meest opvalt is de -hoe noem je zoiets- toren van telefoongigant Telefonica. Een witte zuil met een geweldige piek.

In plaats van terug de metro naar beneden te nemen, deden we het al stappend. Oh wat zijn we stoer! Alweer de laatste activiteit van de dag. Op het avondeten na.