Does that make me crazy?

De massa was ongeduldig, ze werd woest. Jonas voelde zich in een klein hoekje gedrumd. Hij kon geen kanten meer uit. Ze bleven maar vragen om die foto's online te plaatsen, en zij, dat waren toch minstens 2 mensen. De situatie werd onhoudbaar. Daarom gebeurde gisteren wat al lang gebeurd had moeten zijn. Ze staan er, eindelijk! Volledig voorzien van tekst en uitleg (wat bij de foto's van Barcelona nog lang het geval niet is).

Het vennootschapsboekhouden waar ik me vandaag in verdiept heb, doet me terugdenken aan vroeger. Neen ik word niet emotioneel ofzo, het is eerder een beetje woest. Soms laat een mens zich doen. Soms laat een mens zich doen omdat hij niet beter weet en denkt dat hij goed bezig is. Soms hebben mensen dit wel door, gelukkig. Zo ook enkele jaren geleden. De fameuze "Mini-onderneming". Wie weet ken je het wel. Samen met je klasgenootjes start je een klein bedrijfje op en probeer je dankzij geld van aandeelhouders (de mama's, de papa's) een beetje winst te maken. Er was een overkoepelende organisatie, laten we ze vanaf nu de parasiet noemen. Je bent jong en onbezonnen. Je wil dus winst maken. Wat doe je? Verkopen! Maar als je na elke maand -hoeveel was het ook alweer?- een vrij hoog percentage aan belastingen moet afstaan, dan zinkt de moed je wel eens in de schoenen. Aan belasting betalen zelf is niets mis uiteraard. Wel het feit dat die aan de parasiet moest betaald worden en dat die er dus wel geweldig hard van profiteerden.

En zo komt het, dat we op het einde van het jaar een geweldige zwarte kas hadden, en een aandeel dat amper gestegen was. Leve onszelf en lachen maar met die domme parasiet die eigenlijk enkel geld wou zien. Het was simpel, iedereen doet het, ontken het maar niet. Je hoeft immers echt niet alles aan te geven wat je verkoopt. En de mini-ondernemingen die pronkten met hun aandeel dat verdrievoudigd was, die waren dom en konden daarna niet gaan feesten. Ze hadden zelf niets meer overgehouden aan hun onderneming, daar alles terugging naar de aandeelhouders. Wij hebben nog gefeest en gefeest en nog eens gefeest, en nog was het geld niet op. Wij waren gelukkig! (De anderen ook, maar op een andere manier). Oh, wat waren wij kapitalisten! Och ja, jong en onbezonnen, maar een mens mag zich toch amuseren? We hebben veel gewonnen dat jaar, het jaar erachter was het al heel wat minder

Ik denk dat ik me nog even op de informatica ga smijten, alvorens de dag af te sluiten met nog een streepje Little Britain op Canvas!