01 juni 2006

Our trip to Paris

Laten we eens graven in een ver verleden. Er zijn zo van die mensen waarvan ze zeggen "dat ze niet op hun bakkes gevallen zijn". Wel, ik was vroeger het omgekeerde, ik was wel degelijk op mijn bakkes gevallen. Daardoor kon ik niet uitpakken met zevenentwintigduizend keifijne vriendjes en vriendinnetjes waar ik op kon terugvallen in tijden van nood. Ik had er zo welgeteld één. De coalitie van arrogante eikels had het dan ook niet moeilijk om enkele slachtoffers uit te kiezen als ze zich verveelden. Enkel in tijden van nood was het van: "Hey, Jonas, kan jij ..."

Daarom even, tijd voor 5 minuten, lachen! Waar is de tijd van ons tripje naar Parijs toen we nog in het 5de middelbaar zaten. Met een klas of vijf en een bus of 3 zouden we 's morgensvroeg vertrekken richting de hoofdstad van Frankrijk. Probleem: de bussen waren er niet en zouden al te laat komen. De stress bij de begeleidende leerkrachten nam toe en dit was nog maar het begin. Toen de bussen er eindelijk waren, was het volgende probleem er al. Wij met ons klasje moesten plaatsnemen in het kleinste busje, en dat was net groot genoeg voor onze klas, enkele leerkrachten minus twee personen. Er dienden er dus twee af te vallen. De keuze was uiteraard snel gemaakt. Half de bus lachte ons uit toen we buitengestampt werden. Wij lachten groen en moesten maar luisteren.

Wij dus met twee in een bus vol "onbekenden" die ons al even raar bekenen, al was het dan wel omdat we gewoon geen deel uitmaakten van hun fijne klasje. Na vijf minuten waren ze dat ook al weer vergeten.

In Parijs bleek er een klein probleempje te zijn. Er stonden maar twee bussen op de parking, wat betekende dat er eentje was achtergebleven. Als bij toeval was dat toch wel net de bus met ons "klasje". Wat was er gebeurd? De buschauffeur had net dat ietsje te lang gereden zonder rust. Zijn tachograaf was niet in orde, samen met nog een paar nogal belangrijke zaken. Als bij toeval werden ze op een parking ergens in Parijs zelf, tegengehouden door de politie, waar alles ontdekt werd. Gevolg: de bus mocht niet meer rijden en zat vast, samen met een 20-tal ongelukkige passagiers. Begint u de grap er al van in te zien? Ondertussen konden wij niet wachten en reden we alvast naar het eerste museum. Al vergeten welk museum het was, maar wij twee beleefden dolle pret aan het feit dat ons klasje nu nogal groen lachte.

Ze wandelden heel het stuk te voet. Het hele stuk, moet ongeveer een dikke twee uur geduurd hebben. Ze hadden denk ik nog net 5 minuten de tijd om even snel door het museum te lopen. Lopen ging al niet zo goed meer, want iedereen was moe van het stappen. En dan moesten we nog terug naar ons hotel ... Nogmaals dikke fun. Er werd afgesproken dat nu de klas die had moeten stappen, het laatste deeltje met de bus mocht afleggen en omgekeerd, dit dus wel in een grotere bus, dus ook wij konden er bij. Je had de gezichten moeten zien, verontwaardigd. Wij waren luxeleerlingen die alles mochten. Ze konden niet tegen hun verlies, het waren een bende mietjes. Zo zie je maar, wie laatst lacht, lacht het best.

Het was natuurlijk niet mijn hele klas die zo de idioot uithing, maar het waren er toch voldoende om er last van te hebben. Ik voelde me even beter, die dag.

Ondertussen heb ik me hersteld van het op mijn bakkes vallen en moeten ze mij dat geen tweede keer meer flikken. Al heb ik wel het gevoel dat het sowiezo niet meer zal gebeuren in de toekomst. Fijne nieuwe vriendjes die ik heb, I love it. Thx!

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Aah, de zoete smaak van wraak onder een nog zoeter laagje nostalgie...

Anoniem zei

Ik heb 3 keer gedobbeld, kwestie van het toeval te slim af te zijn. Dit zijn de uitslagen : 1) physical exercise (dat wordt fitnessen vanavond ;)) 2) Break 3) Break. Duidelijk etenstijd :) !!

btw: ik vraag me echt af hoe klein jonas was toen hij voor het eerst op de grote weide stond?