Cold War Kids @ Depot
Het weer stak een beetje tegen. Het regende en regende, het was koud en toch besloten we nog eerst een ijsje te gaan eten. Achteraf misschien niet zo'n goed idee, we zaten stiekem al aardig vol. Doornat kwamen we toe aan het Depot en zochten ons twee stoeltjes uit, we hadden geen zin meer in rechtstaan voor het podium.
Support act van de Cold War Kids was Patrick Watson, een viertal uit Canada. Ze konden ons niet meteen warm maken, de muziek was net dat ietsje te alternatief. Tot dat ene laatste nummer. Een nummer zonder versterking en enkel bijgestaan door een akoestische gitaar. De zanger (Patrick Watson himself) nam een stoel en ging in het midden van het publiek staan. Toen hij luid (zonder micro dus) begon te zingen werd het helemaal stil in de anders zo rumoerige zaal, en terecht. Mooie afsluiter.
De Cold War Kids hebben nog geen uitgebreid repertoire dus liedjes herkennen was absoluut niet moeilijk. Er werd wel al wat nieuw materiaal gespeeld en ook deze songs werden gesmaakt. We Used To Vacation en Hang Me Up To Dry kennen we allemaal, maar de rest is ook meer dan de moeite waard.
Het enige dat mij een beetje tegenstak, was de houding van de bassist. Die stond er bij alsof hij net zijn hele voorraad wit poeder erdoor gejaagd had. Ja, sommige mensen gaan op in hun muziek en gaan dan raar bewegen, maar geldt dat ook al na een seconde of 3? De muziek werd er niet slechter op.
De liedjes waren op en het publiek bleef achter zonder bisnummers. Was het nu de bedoeling om zo lang te wachten vooraleer ze dan toch één bisnummertje kwamen spelen, of niet? Het duurde alvast heel lang en de zaal begon al een beetje leeg te lopen. De aanhouder wint zegt men, want na excuses van de frontman trakteerden ze ons nog een laatste maal op zichzelf, de Cold War Kids.
Een topper van 2007, al zeg ik het zelf!
Support act van de Cold War Kids was Patrick Watson, een viertal uit Canada. Ze konden ons niet meteen warm maken, de muziek was net dat ietsje te alternatief. Tot dat ene laatste nummer. Een nummer zonder versterking en enkel bijgestaan door een akoestische gitaar. De zanger (Patrick Watson himself) nam een stoel en ging in het midden van het publiek staan. Toen hij luid (zonder micro dus) begon te zingen werd het helemaal stil in de anders zo rumoerige zaal, en terecht. Mooie afsluiter.
De Cold War Kids hebben nog geen uitgebreid repertoire dus liedjes herkennen was absoluut niet moeilijk. Er werd wel al wat nieuw materiaal gespeeld en ook deze songs werden gesmaakt. We Used To Vacation en Hang Me Up To Dry kennen we allemaal, maar de rest is ook meer dan de moeite waard.
Het enige dat mij een beetje tegenstak, was de houding van de bassist. Die stond er bij alsof hij net zijn hele voorraad wit poeder erdoor gejaagd had. Ja, sommige mensen gaan op in hun muziek en gaan dan raar bewegen, maar geldt dat ook al na een seconde of 3? De muziek werd er niet slechter op.
De liedjes waren op en het publiek bleef achter zonder bisnummers. Was het nu de bedoeling om zo lang te wachten vooraleer ze dan toch één bisnummertje kwamen spelen, of niet? Het duurde alvast heel lang en de zaal begon al een beetje leeg te lopen. De aanhouder wint zegt men, want na excuses van de frontman trakteerden ze ons nog een laatste maal op zichzelf, de Cold War Kids.
Een topper van 2007, al zeg ik het zelf!
4 opmerkingen:
ik vond het ook een geslaagd optreden, al vond ik dat ze net iets te arrogant overkwamen.
Zou het kunnen dat gijle iets daarvoor ne pizza gegeten hebt? ;-)
Ik beken, meer dan de radiohit 'Hang Me Up To Dry' ken ik er niet van... maar u een (laattijdige) gelukkige verjaardag wensen des te meer.
PS. Eshal in BRUSSEL, ik zal het proberen voor altijd te onthouden ;-)
@ Fille : alleen als gij dat ook net gedaan had ;-)
@ Coudie : het is zeker de moeite waard om hun CD eens te beluisteren! en voor de rest, thx! :-)
Het was volzet. En dat suckte. Een maatje zou ze in Berlijn meepikken. Hij stond er ook voor de deur. CWK is te groot. Of hun zalen ze te klein.
Een reactie posten